Mestinya abang tau kenapa kayak gitu sama aku.
Sederhana sih.
Karna abang ga pernah sayang sama aku.
Kalaupun ada, mungkin itu bukan sayang kayak yang abang kira.
Itu jenis sayang karena abang tau aku baik, atau mungkin menurut abang aku cantik, atau karena aku anaknya ga aneh-aneh, ga tau apa itu minuman keras, ga tau gimana club malam, ga pernah ke tempat yang engga-engga, pergaulanku ga luas, aku anak rumahan, masih yang susah keluar, "anak gerejaan", atau hal lain yang menurut abang pantas jadiin aku pacar.
Tapi yang abang ga tau,
Atau mungkin tau tapi ga bisa ngungkapinnya jadi biar aku bantu sedikit lagi,
Rasa sayang itu mungkin ada, bang,
Tapi, aku ga akan pernah cukup buat abang.
Bukan aku orangnya.
Abang tau itu, tapi abang takut sendiri sama kemungkinan kalau orang kayak aku ga akan abang temukan lagi didepan nanti.
Atau juga abang takut sama umur abang sendiri. Abang ngerasa "terdesak".
Atau mungkin karena orang-orang disekitar abang bilang aku itu worth-it, ga boleh disia-siain.
Padahal aku mungkin cuma secuil di hati abang.
Sisanya, buat ka oliv.
Atau buat keluarga, atau buat yang lain.
Atau belum pernah ada buat siapapun.
Abang belum ketemu orangnya.
Aku bukan orangnya.